about:blank

istanbulun küfür kokan sokaklarında otostop çeker ya da otostopçu arardım eskiden. artık yeter dediğimde; bıraktığımda ölülerin küllerinden yapılmış ilaçları vaz geçtim kimsenin duymasını istemediğim hayallerimden. aşık olmayı geç öğrendim o küçük beyaz ve gri haplar yüzünden. ben umutsuzluğu da, sevişmeyi de, kendinden nefret etmeyi de insanları da 17 yaşında öğrendim. geride kalan 16 sene; ikişerli gruplar halinde birbirlerinin kafasına silah dayamış ve günün ilk ışıklarıyla tetiği çeken askerlerin sonu gibi, kana bulandı. sıkıntıdan azı dişimi kırdığımda uyandım. yüzündeki kıllara isim veren, sütlü kahve içen ve kendi sigarasını sarabilen bir hayvanım ben.

Uzaklaşmak gerek herşeyden.

İnsanlıkdan, insanlardan. İnsan dediğin varlık; küfür ettiğini öper, tükürdüğünü yalar, yutar, yer 21. Yüzyılda. Ben yüzyıla kafa tutan yaşımla yapmadım bunların hiçbirini. Acı cektim, acıyı daha çok sevdim kadınlardan ve ekşi şaraplardan. Saçma ilişkilerdense yalnızlığı seçtim. Bir arkadaşım, unutamadığım bir kadın ve aşık olduğum bir kadın oldu hep hayatımda, fazlası ya da azı değil. Sevmedim insanların suratındaki sahteliği. Toplanıp kahkahalar atan insanlardan, onlardan biri olmayı isteyenlerden, saçma ideallerden ve içinde insan olan herşeyden nefret ettim! Kendini düşünmeyen fakat insanları aklından çıkartamayan bir hayvanım ben.